اگرچه هنری کیسینجر به ندرت به دلیل سیاستش در خاورمیانه شهرت دارد، اما در طول چهار سالی که وی به عنوان وزیر امور خارجه رؤسای جمهور ریچارد نیکسون و جرالد فورد خدمت کرد، رهبری تلاش‌های موفقی برای ایجاد نظم پایدار خاورمیانه را بر عهده داشت؛ نظمی که ۳۰ سال به طول انجامید و مبنای آن منافع ملی کشورش در این منطقه بود.

در نظر گررو، کارتر بحران ایران را با انبوهی از اشتباهاتی مدیریت کرد که بیشتر از خودش سرچشمه می گرفت.او نتیجه سیاست کارتر در برابر ایران را سقوط شاه و ایران می داند که دیگر سدی در برابر منافع اتحاد جماهیر شوروی و توسعه طلبی آن برای آمریکا ایجاد نمی کرد.

به نوشته ایندیک، پومپئو می‌توانست در نخستین سفرش به قاهره به عنوان وزیر خارجه به خوبی از الگوی کیسینجر پیروی کند. اما او در مقابل، طی یک سخنرانی برای مخاطبان عرب، وعده‌هایی داد که قابل تحقق نیست.از دیدگاه ایندیک، کیسینجر درک کرد که موضع آمریکا در منطقه، حداقل در آن دوره تجدید مواضع، به متقاعد کردن اسرائیل به عقب نشینی از کانال سوئز به شبه‌جزیره سینا منوط است. کیسینجر روز‌هایی را صرف مذکرات دشوار با گولدا مئیر، نخست وزیر اسرائیل، کرد تا او را متقاعد کند که این امر به نفع اسرائیل است. نهایتا او پایه سازش بین اسرائیل و مصر را هم ایجاد کرد. پومپئو، هم آزمون مشابهی با محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان، دارد. کارزار بمباران سعودی در یمن - که مورد حمایت آمریکاست- در فاجعه انسانی که اکنون ۱۴ میلیون یمنی را تهدید می‌کند، سهیم بوده است.

سال ۱۹۶۰ سازمانی متولد شد که تا به امروز مرجع تصمیم‌گیری برای میزان تولید و قیمت‌گذاری نفت و گاز است. سازمان کشورهای تولید‌کننده نفت یا همان اوپک تا سال ۱۹۷۳ آنچنان در معادلات تاثیرگذار نبود و به عبارتی حکم آتش زیر خاکستر را داشت؛ در ماه‌های پایانی ۱۹۷۳ تحریم نفتی عربستان به کمک یک اتحاد عربی علیه آمریکا، ژاپن و چند کشور غربی باعث شد تا قیمت نفت چهار برابر شود. اما در حال حاضر بزرگ‌ترین عضو اوپک یعنی عربستان اخیرا دستور بررسی تاثیرات احتمالی خروج خود از اوپک را صادر کرده است.